Historia

W sierpniu przed wybuchem wojny, rząd niemiecki podpisał pakt ze Słowacją, który oddawał we władanie Hitlera całe wojsko, zresztą już wcześniej armia tworzona była pod jego dyktando, jednak oficjalny sojusz podpisany został dużo później niż rozpoczęto przygotowania. Plan mobilizacyjny naszych sąsiadów zakładał, iż do broni stanie około stu pięćdziesięciu żołnierzy Słowackich pod dowództwem generała Ferdinanda Čatloša, który i tak ustąpił z rządu po swej nominacji. Część armii około pięćdziesięciu tysięcy żołnierzy zostało wcielonych do armii polowej „Bernolák”. Dzieliła się ona na trzy zgrupowania dywizyjne piechoty. Słowacja była dobrze przygotowana do wojny, Hitler zadbał o dobre uzbrojenie, z którym Polska nie mogła sobie poradzić. Czołgi, samochody pancerne czy tankietki okazały się bardzo przydatne pod czas trwających działań wojennych.

Słowacja niemieckim sprzymierzeńcem

Nie bez powodu Hitler wybrał Słowacje jako swojego sprzymierzeńca. Zdawał sobie doskonale sprawę, iż jeśli zawładnie tym krajem, będzie miał znacznie ułatwiony atak na Polskę, gdyż Słowacja sąsiaduje bezpośrednio z naszym krajem, a wojska polskie nie są aż tak liczne by zapewnić skuteczną ochronę na całym granicznym odcinku. Polscy żołnierze musieli rozproszyć swoje siły, co spowodowało znaczny spadek skuteczności odparcia ataków. Położenie geograficzne Słowacji odegrało kluczową rolę, Hitler zdobył władanie, utworzył armię, stworzył na jej obszarze punkty strategiczne, jednym słowem podporządkował wszystko by jego plan mógł odnieść sukces. Słowacja wiernie stanęła u boku wojsk niemieckich pod czas walk, nie zważając na nic. Dodatkowo rząd naszych sąsiadów stworzył na potrzeby Luftwaffe kilka dodatkowych lotnisk, miedzy innymi w wielkiej Łomnicy. Atak z trzech stron byłby ciosem dla naszej armii, a z faktu tego najeźdźcy doskonale zdawali sobie sprawę. Obrona Polski wiedziała o niecnych zamiarach wroga, dlatego też rozpoczęła intensywne przygotowania do decydującego starcia.

Pod koniec sierpnia 1939 roku doszło do podpisania w Moskwie dokumentu, który mówił o nieagresji pomiędzy Niemcami a ZSRR. Dodatkowy protokół do tego paktu został odnaleziony dopiero po wojnie, okazuje się, iż zmieniał on całkowicie postać rzeczy, bo zezwalał on na podział Europy Środkowo wschodniej. ZSRR przyjęło Hitlera jako swojego sojusznika, dając mu wolna rękę w działaniach, jeśli chodzi o nasz kraj. Układ ten mogły utrudnić Francja i Anglia gdyż byli to sprzymierzeńcy naszego kraju, jednak pakt Ribbentrop-Mołotow oznaczał tylko jedno-wojnę. Stalin liczył na wielkie korzyści ze współpracy z niemieckim wodzem. Europa liczyła na odzyskanie spokoju po I wojnie, jednak wbrew oczekiwaniom nastąpiły wydarzenia z 1 września.

Powstanie warszawskie

Przyczyn wybuchu powstania Warszawskiego było wiele. Armia Krajowa wbrew głoszenia przez propagandę nie stała na straży miasta, obawiano się także niekontrolowanego wybuchu tego powstania gdyż powstawało wiele ulotek namawiających do takiego wystąpienia, zresztą nawet radio „Kościuszko:, nawoływało do buntu. Powstała także obawa, iż Niemcy opanowując miasto przekształcą je w swoją twierdzę obronną, niszcząc tym samym obecną stolicę. Powstanie miało wybuchnąć 1 sierpnia 1944 roku o 17 godzinie. Po rozpoczęciu walk wyszło na jaw, iż Armia Krajowa źle oszacowała siłę przeciwnika, Niemcy nie ewakuowali się, lecz podjęli prace nad umacnianiem swojej pozycji nad Wisłą. Czterdziestotysięczna armia z pomocą jednostek NSZ i AL. Uzbrojonych w broń lekką początkowo odnosi sukcesy, jednak nie udało się, iż opanować żadnego mostu. Mimo przejęcia władzy nad większą częścią miasta, 5 sierpnia walczące jednostki zmuszone zostały do odwrotu. Powstanie warszawskie pochłonęło tysiące ofiar w tym nie tylko żołnierzy armii Krajowej, lecz także cywilów.

W październiku 1938 roku minister Ribbentrop złożył Józefowi Lipskiemu ambasadorowi polski propozycję, iż Niemcy ze swojej strony pójdą na wiele ustępstw w zamian za to nasze państwo zrezygnuje z samodzielnej polityki zagranicznej i będzie ją prowadzić według wytycznych Berlina. Po dłuższym okresie rozmów na ten temat propozycja została odrzucona, więc powstała obawa ataku zbrojnego, gdyż Polska została zastraszona z kilku stron. Polska rozpoczęła poszukiwania bratniej duszy, która skłoniłaby wroga do wstrzymania się od zbrojnego ataku. Po kolejnym odrzuceniu propozycji niemieckiej zagrożenie agresji ze strony Niemiec stało się bardziej realne. Na pomoc Polsce wyszła Wielka Brytania, która zaoferowała pomoc zagrożonym przez III Rzeszę. Została podpisana umowa gwarancyjna. Hitler oskarżył w tedy te dwa kraje, iż mają zamiar okrążyć terytorium Niemiec i dokonać napadu, przez taki obrót sprawy wypowiedział pakt o nieagresji podpisany wcześniej z naszym krajem. Niestety Wielka Brytania nie była w tym czasie gotowa by w razie konieczności udzielić oczekiwanego wsparcia pod czas zbrojnego konfliktu.

Niemieckie obozy koncentracyjne

Po przejęciu władzy Hitlera nad polską powstało wiele obozów koncentracyjnych, gdzie polska ludność była zmuszana do ciężkiej pracy i w bestialski sposób mordowana lub skazywani na śmierć głodowa. Największy taki obóz koncentracyjny powstał w Oświęcimiu w 1940 roku, Polska znajdował się pod niemiecką okupacją. Na przełomie lat obóz ten został rozbudowany i podzielona na części Auschwitz I, Auschwizt II- Birkenau i Auschwitz III-Monowitz, istniało także kilkadziesiąt podobozów. Z początku do obozu trafiali tylko polscy jeńcy, później także radzieccy jeńcy wojenni, oraz więźniowie innych narodowości. Niestety wszyscy kończyli tak samo. W 1942 roku miejsce to było terenem największego mordu na całym świecie, mordowano głównie Żydów, bez względu na to czy są to dzieci czy kobiety, Hitler chciał całkowicie wyeliminować tę narodowość. Ginęli w komorach gazowych, zaraz po przywiezieniu ich na miejsce. Gdy wojna zbliżała się ku końcowi, Niemcy chcieli zatrzeć ślady tych okrutnych zbrodni przez demontowanie i niszczenie gazowych komór, niszczono wszelkie dowody, jakie mogłyby wskazywać, iż w obozie mordowano masowo jeńców, palono także całą dokumentację. Więźniowie, którzy byli w stanie maszerować zostali wyprowadzeni w głąb Rzeszy. Dla pozostałych więźniów przyszedł ratunek ze strony armii Czerwonej, która wyswobodziła ich końcem stycznia 1945 roku. Obecnie na terenie Auschwitz zostało utworzone muzeum upamiętniające tragiczne wydarzenia, jakie miały tam miejsce.

Słowacja decydując się uderzyć na nasz kraj nie wypowiedziała wcześniej wojny. Ten haniebny czyn został srogo potępiony przez ambasadora Słowackiej republiki Ladislava Szathmára, który dowiedziawszy się o tym zbrojnym ataku wystosował pismo do Józefa, Becka, który dotyczył jego wielkiego żalu i ubolewania, iż Słowacja pozwoliła na podporządkowanie kraju i oddanie go we władanie III Rzeszy. Kraj ten był dla Niemców tylko i wyłącznie bazą wypadową, położenie sprzyjało ataków na Polskę, więc Hitler wykorzystał Słowację by zrealizować swoje zamiary. Pomimo, iż był on osamotniony w swoich poglądach taki wyraz niezadowolenia, pomimo iż jednostkowy oznaczał, iż nie wszyscy akceptują ten haniebny czyn wystosowany przeciw własnym sąsiadom.

Niemiecki plan głodowy

Plan głodowy został stworzony przez niemieckie władze by w całości wyeksploatować tereny okupowanego ZSRR. Został on opracowany na wiosnę 1941 roku, założeniami jego było to by konfiskować wszelką nadwyżkę żywności, jaka znajdować się będzie na terenie tego kraju. Miały one być przeznaczane na potrzeby niemieckich wojsk oraz cywilnej ludności. Hitler doskonale zdawał sobie sprawę, iż odbieranie pożywienia zaowocuje śmiercią głodową setek tysięcy ludzi mieszkających w tym państwie. Duże odległości od frontowej linii i mało rozwinięta sowiecka infrastruktura transportowa nie będą w stanie dostarczyć niemieckim oddziałom wystarczającej ilości artykułów spożywczych, dlatego stworzeni taki plan i cała armia niemiecka miała żywić się kosztem okupowanego narodu. Zapewniając sobie pożywienie można było skupić się na dostawach broni i amunicji. Jednak nazistowscy przywódcy nie byli zbytnio zadowoleni z takiego obrotu spraw, chcieliby jak najszybciej rozpoczęła się akcja eksploatacji tych ziem by zmniejszyć skutki zaprzestania współpracy ekonomicznej z ZSRR, która trwała z Rzeszą od chwili podpisania układu Ribbentrop-Mołotow. Został przygotowany nowy dokument dotyczący planu głodowego, który zakładał, iż żywność odbierana tamtejszej ludności nie będzie służyła tylko do celów wojskowych, lecz zostanie przeznaczona tez dla cywilnej ludności. Oszacowana, iż dzięki takim działaniom miliony ludzi zginie śmiercią głodową a do III Rzeszy trafi ponad 7 to zboża. Władze cywilne jak i wojskowe bez żadnych oporów zaakceptowały ten ludobójczy pomysł.